Alles wat je binnen het kader zet zie je, alles daarbuiten moet je naar raden. Er is altijd meer buiten het kader dan er in. Soms kies je ervoor om het kader flink te vullen, veel verhalen tegelijkertijd, soms is less more, dan spelen de verhalen zich met name onzichtbaar af. Het lijkt wel een boek, waar je altijd zelf een beeld moet vormen van de personages en omgevingen waarin ze spelen. Behalve natuurlijk als er een film van wordt gemaakt. Kun jij je Harry Potter nog anders voorstellen dan die gast met dat brilletje in de gelijknamige film? Ik niet – voor eeuwig jammer! Toch val ik ook wel eens bij keuzes bij het selecteren. Vertel ik veel, of ga ik voor de compositie. Vertrouw ik de kijker van de foto de onderliggende -onzichtbare- verhalen toe? Het blijft bij mij gelukkig meer een onderbuik dingetje. Ik rommel maar wat aan… ik laat de beoordeling over aan de toekomst. Wie weet wat er dan gebeurt? En daarna? Uiteindelijk knalt de aarde uit elkaar en/of wordt alles verzwolgen door een supernova. Alle is volkomen onbelangrijk gelukkig.
