Mijn grootste valkuil in het leven is mijn onvermogen om connecties te onderhouden. Ik ga redelijk makkelijk een praatje aan met iemand die ik niet ken, maar met name diepgaande langdurige emotionele banden zijn moeilijk. Het persoonlijk onderzoek naar de oorzaken loopt nog, maar het aanbrengen van veranderingen is moeilijk en wordt naarmate ik ouder word moeilijker. Ik denk vaak dat mensen niet op mij zitten wachten en dat is een drempel om de telefoon te pakken of zelfs maar te appen zonder dat ik daar een goede en directe reden toe heb. Tel daar mijn abominabele geheugenfunctie bij op met een specifieke deficiëntie op het gebied van verjaardagen en andere feestdagen en de sociale deprivatie is compleet.
Op dinsdag ga ik altijd op mijn kleinkinderen passen en in februari wordt dat naar de woensdagmiddag verplaatst. Dit is aan de ene kant een belasting omdat dit een structurele belasting van mijn tijd is en aan de andere kant een zegen omdat ik zo reden heb om mijn kleinkinderen te blijven zien. Ik heb het niet druk, maar ik heb me voorgenomen om mijn tijd steeds meer en meer te besteden aan de ontwikkeling van mijn creatieve processen en het zou zomaar kunnen zijn dat dit ineens op woensdagmiddag half drie de kop opsteekt. De gedachte dat mijn kleinkinderen niet meer zo met me verbonden zijn is echter ondraaglijk dus ik ben enorm blij met deze verplichting.
Zo zie je maar dat het leven niet rechtlijnig is. Dat weet iedereen al lang, maar ik ben een enorm sociale laatbloeier dus ik kom daar pas achter na hard en lang nadenken.
Nu nog verzinnen wat ik al die andere dagen ga doen… daarover later meer.
