Over honderd jaar is iedereen ons vergeten. Alleen het collectieve beeld van dit tijdperk blijft nog even hangen. Ik ben op dit moment opa van twee kleinkinderen en mogelijk herinneren zijn zich veel later in hun leven nog als die aardige vent dit een keer in de week kwam oppassen, maar hun kinderen? Dat ons leven vluchtig is is een trieste gedachte en tegelijkertijd bevrijdend: wat maakt het eigenlijk uit wat we doen, waar we ons druk over maken? Niemand zal het zich uiteindelijk herinneren. Wees vrij!
