Wat is mijn levensdoel en hoe kan ik, als ik dat niet weet, elke dag een beetje beter worden? Moet je weten waar je vandaan komt om ergens heen te gaan? Meestal word ik verteerd door twijfel, met name daar waar ik dingen onbewust vorm geef of laat krijgen. Het is namelijk nooit goed genoeg. Niet wat ik schrijf, niet hoe ik fotografeer. Er is altijd ruimte voor verbetering, sterker nog het is alsof het elke keer slechter is. Alsof het enige wat zich ontwikkelt, mijn zelfkritisch vermogen is. Het zou een geweldig uitgangspunt moeten zijn; deze combinatie van raison d’être en elke dag een beetje beter, maar ik ervaar het als een loodzware en verlammende last die alle lol uit het creëren trekt. Het is een worsteling die ik mijn hele leven al met me meezeul. Heel soms, af en toe denk ik: hee dit is niet al te slecht! Dat gevoel heb ik vaker bij foto’s van mijn kleinkinderen, maar wat dan het criterium is waar ik aan voldoe? Geen idee! Neem nou de onderstaande foto van de sokken en de hond. Daar kreeg ik best een blij gevoel van, maar waarom? En niemand anders zal dit waarschijnlijk hebben dus ik kan het ook niet toetsen. Gisteren zat ik te kijken naar een documentaire over James Morrison en iets wat hij herhaaldelijk zei over zijn werk was: “ik doe dit voor mij, om zelf te ontwikkelen, niet voor iemand anders. Ik wil niet weten wat iemand er over denkt, ik wil alleen maar voor mezelf werken.” Dat trof mij diep. Zeker in deze tijd van overdadig delen van de uitingen van enorme ego’s en de noodzaak om relevant te blijven. Niet relevant voor jezelf, maar voor ‘de anderen’. Dit zelfsturende omnipresent algoritme waardoor de mensheid verklontert tot één uniform organisme. Ik moet me daaraan onttrekken. Het niet relevant zijn wordt mijn nieuwe norm! Uiteindelijk blijven er weinig originele zaken over en worden we uiteindelijk opgeslokt door McDonalds. Overal aanwezig, de mensheid vergiftigend, alle originele cultuur wegvagend en elke gedachte onderdrukkend. Het enige wat mij rest is het gevecht aangaan met mijzelf, het is de enige oplossing. Het moet voor mij zijn en voor niemand anders, mijn strijd waar ik sterker uitkom. Luctor et emergo. Uiteindelijk zal ik sterven zonder ooit aan mijn eigen eisen te voldoen en dat is prima! De dood is de grote gelijkmaker, de verlossing waardoor uiteindelijk godzijdank helemaal niemand meer relevant is.
