“Neehee, het moet bergop!” Soms kom ik als fotograaf voor een uitdaging te staan waar ik op de een of andere manier niet verder mee kom. Ik blijf steeds dezelfde resultaten boeken en die zijn op zijn minst niet “economic viable”. In dit geval ben ik al een jaar of 18 bezig om te begrijpen wanneer ik precies moet beginnen met schieten om elke keer een geslaagde “bergop” foto te krijgen. Er zijn paardenfotografen die dat schijnbaar moeiteloos voor elkaar krijgen en soms zijn die een jaar of 18, je zou dus denken dat ik een beetje in de buurt kan komen. Niets is minder waar en ik buig dan ook mijn hoofd nederig voor dergelijke paardenfotografenmeisjes. Ik zou graag uitleggen wat precies een bergopfoto is maar ik weet er de woorden niet voor. Ik zal er een bij dit artikeltje plaatsen, maar het is van horen zeggen dat ik het van deze foto weet. Het zal komen door een gebrek aan interesse. Het is nooit mijn ikigai-fotografie geweest, paarden. Het is meer om mijn kado-dochter te plezieren dat ik met haar meega en probeer om die momenten vast te leggen waarvan zij vindt dat ze bewarenswaardig zijn. Paarden hebben dus mijn secundaire (afgeleide) belangstelling. Het zit me wel dwars dat ik het er niet in krijg. Gisteren was ik het zat. Ik heb mijn camera op snelvuur gezet en ik ben aan het schieten geslagen. Binnen drie kwartier had ik meer foto’s dan op een gemiddelde bruiloft (2700+) en was ik blij dat ik niet hoefde te selecteren.
Dit was wel de manier om een hoop goede bergop foto’s te maken want een whopping 12% was bruikbaar! 336 foto’s werden geselecteerd door dochterlief. Nog steeds geen idee waarom. Het jeukt aan mijn hersenen, irritant net op een plekje waar ik waarschijnlijk nooit bij ga komen, omdat dat net op een plaats zit waar je hart en je hoofd met elkaar verbonden moet zijn. Ik vrees dat mijn hart nooit in het paard gaat zitten. Het zit wel in Lotte, dus ik blijft dapper doorploeteren. Bergop!
