Langzaam begin ik mijn fotografie-niche te begrijpen. Lang ben ik aan het fladderen geweest tussen de verschillende bloemen in het veld van de fotografie. Beïnvloed door Social Media dwaalde ik steeds verder af van wat ik begreep en wat ik wilde nastreven. Die zoektocht komt nu weer een beetje in zicht. Het is niet de bedoeling dat ik mijn hoofd gebruik, maar mijn hart laat bepalen welke richting ik op moet. Dus wat voel ik bij een foto en naar welk gevoel wil ik toe. Dat zijn een boel gevoelens en mijn hoofd loskoppelen wordt lastig. Op dit moment ben ik mijn studio thuis aan het inrichten en ik merk dat ik al aan het nadenken (!) ben over keuzes ten aanzien van lichten, achtergronden enzovoorts. Wie weet gooi ik dat gaandeweg allemaal weer weg, maar ik ben blij dat ik weer ben vertrokken, want lange tijd ben ik verdwaald geweest in het mediamoeras tussen de beeldenderrie van anderen. Nee doe dit! Nee dat! Streep erdoor!
Rust in de tent. Rust in mijn hoofd. Rust in mijn hart. Tel tot 3, begin bij het begin. Zal best nog wel fouten maken en waarschijnlijk mijn doel nooit bereiken. Zoals mijn vader zaliger altijd op zoek was naar – ja naar wat eigenlijk – zo ga ik mijn eigen ontdekkingstocht naar het centrum van mijn universum ondernemen. De tenten zijn gepakt, de muskietennetten in de koffer, de spinnenwebben uit mijn hoofd geveegd… on y va!
Bijgaand een portretje van Niamh vandaag gemaakt tijdens het oppassen. Van dingen van het hart gesproken.
